Ontmoeting met Berggorilla's

Nadat we zijn weggereden bij Lake Bunyonyi, waar ik mijn vorige blog geschreven en gepost had, zijn we na weer een mooie (en hobbelige) rit aangekomen bij Lake Mutanda. Het uitzicht kon schijnbaar nóg mooier! Wauw! Geen straf om even op ons balkonnetje bij te komen. Met dit uitzicht over het meer en de Virunga Vulkanen maakte Louise en ik ons dan ook klaar voor de aankomende dagen en ook tevens de laatste week van onze reis. We wanen ons in Gorillaland, nabij Bwindi Impenetrable National Park. Tijd voor een van de absolute hoogtepunten: de ontmoeting met Berggorilla’s!

Voor ons begon ons verblijf bij Lake Mutanda vrij relaxed. Onze groep was in tweeën gesplitst, waarbij we verdeeld over de twee dagen op zoek gingen naar de Berggorilla’s. Wij stonden op het programma van dag twee en hield dus in dat we eerst een vrije dag ter besteding hadden. We hadden ons voorgenomen om uit te slapen, helaas niet helemaal gelukt. Door het vroege opstaan hebben we er nogal een ander ritme op nagehouden. Uiteindelijk nog wel even in slaap gevallen en hebben we na ons ontbijt de koffers nog maar eens een keer geordend. Zo was de ochtend snel voorbij. Het weer ging beetje op en af, wel wat regen maar over het grootste gedeelte gelukkig droog met soms wat zon. In de middag zouden Louise en ik op pad gaan over het meer met een boottocht, maar omdat we op dat moment zo lekker zaten op een bank hadden we besloten om niet mee te gaan. Ik denk dat we ca. 5 minuten alleen waren of de eerste groepsgenoten kwamen alweer terug aan bij de accommodatie. Uiteraard waren we super benieuwd hoe ze het hadden gehad tijdens de gorillatracking. Hebben ze de gorilla’s gevonden, hoe was hun wandeltocht, hoe was hun ontmoeting?? Allemaal vragen waarop we de antwoorden maar al te graag wilde aanhoren. We waren erg benieuwd, zo konden we toch al een beetje gaan voorbereiden. Wij mochten de volgende dag! Reacties waren zeer positief en iedereen had ze gezien! Het ene groepje had wat langer gelopen en de andere wat minder. Dieren zijn niet te programmeren, dus ook de ervaring was voor ieder anders. O wat waren we benieuwd… Hoe zou voor ons de ontmoeting zijn, zouden we ze überhaupt echt gaan ontmoeten?

Vroeg de wekker weer, vandaag de dag! Na een klein ontbijt, ons tas inclusief lunchpakket klaar gemaakt voor een bijzondere dag. Dat dat het zou worden was wel al te verwachten, maar hoe bijzonder was nog de vraag. De rit begon heftig, hobbelig en hoog/diep. De wegen zijn ontzettend slecht begaanbaar en door regenval was het een verrassing wat we zouden tegenkomen. O.a. vele putten en plassen, steile en spannende stukken en hier en daar landslides waarbij er stukken land naar beneden zijn gespoeld. Hier kun je soms maar moeilijk langs. Ik denk wel dat dit een van de heftigste weggetjes waren waar ik op ben meegereden, onze chauffeur deed het ontzettend goed. Af en toe stoppen we om de vergezichten te bewonderen, eerst nog wat donker, daarna de mist zien optrekken over het regenwoud en de zon die doorbrak. De zon maakte de ochtend nog mysterieuzer, adembenemend. Dan na aankomst bij de zuidelijkste ingang van het park, Rushaga, is het tijd voor een briefing. Hierbij uitleg over de wandeling, het regenwoud, de dieren (er waren o.a. ook olifanten en uiteraard heel veel vogelsoorten), de berggorilla’s en alles wat nodig was om te weten voordat we het woud ingingen. Zo vertelde ze dat er trackers in de ochtend het woud waren ingestuurd om de familie op te sporen. Zodat wij wisten waarheen we konden gaan. Ze hebben enkele families bekend gemaakt met mensen, om ze te kunnen bewonderen en met name te observeren. Per dag mogen er in het hele gebied max. 200 mensen het woud in op zoek naar een van de families. Dit is helemaal niet veel in vergelijking met andere nationale parken. De rangers die met ons meelopen kennen de omgeving en families goed. Ze vertoeven soms enkele weken in het woud om de dieren te observeren en om o.a. vallen onschadelijk te maken en stropers/indringers op te pakken. Door het beschermen van deze dieren wordt de populatie van berggorilla’s op dit moment terug groter! In 2012 waren er ca. 400 berggorilla's en in 2019 verwachten ze er tussen de 700 tot wel 900 te hebben!
Normaal zijn er groepen van max. 8 personen, maar omdat wij met onze groep met zijn 10e waren hebben ze voor ons een uitzondering gemaakt en zijn we met z’n alle gegaan. Wel leuk, zo hadden we allemaal dezelfde ervaring. Enkele groepsgenoten, waaronder ook Louise, hadden ervoor gekozen om een drager te nemen. Iemand begeleidt je dan tijdens de tracking, draagt je tas en geeft aan hoe je het beste door moeilijke stukjes kunt lopen. Louise heeft natuurlijk haar camera etc. bij, het risico om eventueel te vallen en daarop te landen wilde ze niet lopen. Net zo gemakkelijk! Op pad naar de grootste gorillafamilie van het gebied. Zo waren we rond 9u begonnen met wandelen en liepen we nog zonder regenkleding, dit was op dat moment niet nodig, het woud in. Het pad was goed begaanbaar, zo hebben we gewandeld tot dat we af en toe uitwerpselen en nesten tegen kwamen. Om ons heen kon je soms een soort trom geluid horen (we liepen in de buurt van een andere gorillafamilie en het geluid kwam van een man die op zijn borst klopt). Bij het omlopen van een bocht worden we ineens tegen gehouden door onze ranger. Stil en geheel onverwacht, voor ons dan toch, zit er op het pad ineens een silverback op z’n gemak te eten! Dit bleek een silverback te zijn welke uit de groep is gegaan om een eigen gezin te stichten of als dat dan niet lukt blijft hij altijd alleen. Vanaf jongs af aan is deze gorilla gewend aan mensen (hij is verstoten door een familie welke gewend was aan mensen, als dat niet het geval was hadden we ook niet zo dichtbij kunnen komen waarschijnlijk) dus hij reageerde niet of nauwelijks naar ons. We hebben hem bekeken en bewonderd, daarna is hij zowat rollend het pad af gegaan naar beneden. Wij konden weer verder over het pad om de wandeling voort te zetten, nou wat onverwacht en bijzonder al! Net toen ik begon te denken of het pad nog spannender zou worden was mijn gedachte al beantwoord. We moesten een flinke afdaling maken naar een rivier om daar weer omhoog te klimmen. Trackers hebben de gorilla’s gespot en daar moesten we natuurlijk naar toe! Ik liep voorop en de gidsen, die natuurlijk een stuk meer ervaring hebben en getraind zijn, kon ik niet meer zien. Er was een ‘pad’ naar beneden, echter zonder iets van grip. Je kunt al raden, al glijdend en lachend naar beneden waarbij ik mijn stok verloor en ik geen houvast meer kon krijgen. Grijpend aan een uitstekende wortel heb ik me vastgehouden en heeft mijn groepsgenootje me omhoog geholpen. Daarna nog wel een aantal keren uitgegleden en Louise liep kort achter mij waarbij haar drager mij ook af en toe wat geholpen had of me weer recht trok. Spannend was het dus zeker geworden! Mijn outfit bestond toen volledig uit schutkleur door de modder en viezigheid. Na een korte lunch break en om even bij te komen, zijn we onze spannende maar ontzettend leuke tocht verder gegaan. We kwamen aan bij de gorillafamilie waarbij we eerst een dame in een boom zagen zitten, een moeder met een kind en een baby’tje van ca. 1 jaar op de grond, een mannetje waarbij de grijze haren nog moesten komen en ook nog twee silverbacks, de ene de leider van de familie en de andere de oudste man van het gezelschap. In totaal hebben we een stuk of 8 berggorillas goed kunnen zien en bewonderen. Rond ons zaten beter verscholen ook nog zo’n 5 tot 8 gorilla’s. Deze konden we niet zien, maar af en toe bewogen er wel takken waar ze aan het eten waren. We waren zo dichtbij! Het gevoel en wat we beleefd hebben is eigenlijk bijna niet te omschrijven… We gingen voorbij een boom en kwamen vrij dicht bij de man nog zonder grijze haren. Deze maakte zich een aantal keren heel groot, wauw bijna angstaanjagend gewoon! Wat een kracht komt er uit die beesten. We stonden even later bij de drie die op de grond zaten en werden geroepen door de ranger, kom snel kijken! Andere hadden het spektakel vanaf de eerste rij gezien. Het mannetje was op het pad gesprongen en liep naar boven. Waarna het vrouwtje al vallend naar beneden uit de boom kwam om achter hem aan te lopen. Eenmaal bij elkaar slaat het mannetje zijn arm om het vrouwtje. Dat was voor mij echt een emotioneel moment, het was zo puur, zo bijzonder… Wat een geluk hebben Louise en ik dat we ‘gewoon’ in Uganda waren en dan dit samen met het mooie van de rest van de reis zo mochten meemaken. De hele ervaring… Zo lastig voor te stellen, tot je er zelf midden in staat. Eigenlijk onbeschrijfelijk. We zijn ca. 1 uur bij de gorilla’s geweest, dat was mooi de tijd om ze goed te kunnen zien en filmpjes/foto’s te maken. (Anders dan bij de Chimpansees waarbij je er soms moest volgen omdat ze overal naartoe slingerde). Na het indrukwekkende uur moesten we dezelfde weg terug naar ons startpunt. Bij een rustmoment voordat we helemaal terug liepen zagen we als een gordijn de regen aankomen. Wat is een regenwoud nou zonder regen, toch? We hadden bij de gorilla’s zelf al heel veel geluk dat we maar een paar spetters regen hebben gehad. Zeker een paar spetters in vergelijking met wat we daarna over ons heen kregen. Zo hard regenen dat het deed, alles nat! Zelfs onder ons regenkleding werden we alsnog nat, al soppend in onze schoenen hebben we de hele terugweg gietende regen gehad (inclusief natuurlijk opnieuw gladde momenten). Niemand vond dit erg, we waren allemaal nat en vies van de modder en het glijden, het maakte de bijzondere dag en ervaring af! We hebben er totaal zo’n 6,5u over gedaan en ca. 15km gewandeld, inclusief het uur met de gorilla’s en de snelle wandeling op de terugweg (iedereen had er nogal lekker de pas in). Eenmaal terug in onze accommodatie, na weer een heel erg spannende busreis waarbij we heel veel geluk hebben gehad niet in het dal te liggen, was het tijd om op te warmen. We hadden het door de regen toch wel ineens fris gekregen. Onze ervaring hebben we nog eens de revue te laten passeren… We hebben die nacht als een blok geslapen, al dromend over de berggorilla’s…

Met een van onze grootste avonturen op zak was het tijd om afscheid te nemen van het adembenemende gorillaland. Onze rit ging naar Mburo National Park. De meest heftigste weggetjes hadden we gehad en hebben zelfs weer een stuk over glad asfalt gereden. Uiteraard als je daarvan afwijkt dan blijft het hobbelige wegen, zo ook naar het Mburo n.p.. Hier gingen we al gamedrived door naar de overnachtingsplek aan het lake Mburo waar onze tentjes al klaarstonden voor de nacht. Tijdens de gamedrive zagen we o.a. zebra’s! Die kon je alleen hier tegenkomen. Ook kende het park weer andere soort herten en hier hadden ze ook impala’s, deze kom je vooral veel tegen in Zuidelijk Afrika. Met zonsondergang over het meer kwamen we aan bij onze tentjes. Gauw kleding met lange mouwen aan, voor de muggen, en onze tassen in de tent. Zo hebben we de zon onder zien gaan en na het eten maakte we ons klaar voor de nacht gamedrive. Opzich hadden we er niet zo heel veel van verwacht, het was tijdens de gamedrive die middag eigenlijk vrij rustig met dieren. Nou, niks was minder waar dan de nachtelijke game drive. In het donker en met licht van de maan gingen we op pad. We waren nog maar net van de campsite af of het avontuur begon al toen we een luipaard zagen oversteken! Hij ging een eindje verder neerliggen en konden hem zo vanaf een afstand met lichten bekijken. We gingen met twee busjes en het andere busje wilde wat dichterbij proberen te komen. Met gevolg, een lekke band! Even een bandje verwisselen met de gedachte dat het luipaard nooit ver weg kan zijn. Eenmaal weer onderweg lag er een stukje verder nog een luipaard, heel dicht tegen het pad in het gras. Deze hebben we een tijdje kunnen bekijken en volgen. Wauw! Wat een mooi beest! Weeral zoveel geluk! We hebben naast de luipaarden ook nog verschillende andere dieren gespot, zoals een civet kat, de bushbaby, zebra’s, giraffes, een uil en tot slot ook… 2 konijnen! Na het nachtelijke avontuur nog even opgewarmd, op het dak van het busje was het fris en vochtig geworden, bij het kampvuur. Helaas door de bijna volle maan hebben we niet zo veel sterren kunnen spotten. We vielen in tevreden inslaap, met het geluid van de hippo’s in het meer op de achtergrond.

Vroeg hebben we de tentjes open geritst en zijn we al gamedrivend terug uit het Mburo n.p. gereden. We hebben niet zo heel veel meer gezien op enkele boeren met Ankole cattles na. Dat zijn koeien met kenmerkend grote hoorns die tot wel 1 meter hoog kunnen groeien! Eenmaal terug op de weg zijn we naar de veerpont gereden. Na een uurtje langer wachten dan volgens tijdschema van de veer gepland, zijn we overgestoken naar Sesse Islands. Hier gingen we de laatste twee volledige nachten vertoeven. Deze eilanden zijn gelegen in het Victoriameer waar we na onze ronde Uganda terug zijn aangekomen. Hier hebben we niet zo heel erg veel gedaan. We hadden wederom heel veel geluk met het weer waardoor we een hele dag konden relaxen. In het meer wordt afgeraden om te zwemmen helaas, maar de tropische factor was er wel en konden we onze opgedane ervaringen even laten sudderen.

Gelukkig waren er niet veel van zulke dagen in ons programma, al was het wel lekker om toch nog even aan het einde van de reis onze ervaringen te laten bezinken met een vrije dag. De laatste volledige dag van onze mooie reis stond in het teken van de terugreis naar Entebbe. Voor de 5e keer gingen we de evenaar over! Hier was het dan tijd voor eindelijk, ik wilde erg graag een keer stoppen, voor een fotomoment en konden we nog wat laatste souvenirs scoren en er was de gelegenheid om vandaag nog met een boot door de moerassen te varen. Louise en ik hadden ervoor gekozen om naar de accommodatie te gaan en daar onze spullen klaar te maken voor vertrek. Na een afscheidsdiner met onze buschauffeurs en onze gids was het dan toch echt tijd om naar het vliegveld te gaan. Hier namen we afscheid van Uganda en vlogen we met de nachtvlucht terug naar Nederland. Iedereen had eigenlijk wel goed geslapen in het vliegtuig, niet zo gek eigenlijk na deze 3 heel intensieve weken. Op schiphol afscheid genomen van onze reisgroep, het avontuur was dan echt voorbij...

Tot slot
Wat hebben Louise en ik genoten van onze reis, weer een om nooit te vergeten!! We hadden van te voren niet gedacht dat Uganda, het groene hart van Afrika, zo afwisselend kon zijn. Niet te vergelijken met de Zuidelijk Afrika reis die we eerder hebben gedaan. We hadden een zeer gevarieerde maar vooral een gezellige groep medereizigers. Natuurlijk een dikke chapeau voor onze reisbegeleider en de drie buschauffeurs die ons ca. 2.800 km door Uganda hebben gereden en begeleid. Veel geluk hebben we gehad met het weer, ondanks het regenseizoen.
Louise en ik hebben een heel mooie indruk van het land gekregen, erg gevarieerd met cultuur maar vooral natuur en dieren. Het rijden (met de busjes en x op de fiets) door verschillende landschappen en dorpen, spannende en leuke wandeltochten/boottochten/gamedrives en ontmoetingen met lokale mensen, de Chimpansees en vooral de Gorilla’s in het bijzonder. En dan natuurlijk het genieten dat we samen gedaan hebben, we hebben wat af gelachen, genoten, gesprongen en bewonderd. Altijd fijn samen met m’n lieve vriendin op pad, gouden team!

Nu tijd om weer na te genieten… Zoals gebruikelijk gelukkig met vele foto’s, filmpjes én veel mooie herinneringen die we gemaakt hebben! Uitkijkend naar hopelijk meerdere mooie avonturen (natuurlijk met Louise!)…

Aan degene die mijn blog weer gevolgd heeft, super! Leuk dat jullie het gelezen hebben enne, hopelijk weer tot de volgende!

Groetjes, Saïdja